[Raptor]

Ciekawe. Czyżby gracze przypominali sobie giganta gier programistycznych?

[Abadon]

Moim zdaniem większość osób które tworzą game play mają słabe kompy i sięgają po stare produkcje, które równie dobrze cieszą się popularnością i atrakcyjnością materiału tak jak jak z najnowszych gier. Taki widok cieszy nie mniej oko.

[Raptor]

Tak, tylko że do tworzenia game-play'ów potrzeba też ość dobrego komputera...

Istotnie, stare gry są tak samo grywalne, co wysokobudżetowe nowości. Sam uwielbiam grać w stare, i tylko w stare, produkcje.

[Simbax]

[Abadon]

Są gry do których zawsze powracam. Są to gry z duszą, które przywołują sceny z dzieciństwa. Gram w nie kiedy mam wolny czas.

Colobot - gram zazwyczaj w wakacje
heroes of might and magic 3 - ferie
Diablo II - wigilia, ferie (jako ciekawostkę podam że dzisiaj rozwaliłem Diablo na poziomie koszmar , został tylko jeszcze Baal)
GTA 2, Soldat - sylwester


Miło wspominam kultową gierkę "Kurka wodna". To był czasy.

[Mrocza]

Ja tam odpalam emulator i gram w gierki z NESa i SNESa.

Starsze gierki są znacznie trudniejsze od tych nowych. Bez przoblemu na najwyższym poziomie trudności przeszedłem takie gierki jak: Metro 2033, Far Cry 2, Quake 4 (w nieco ponad 8 godzin) czy Resident Evil 5.
Ale kiedy odpaliłem sobie Super Contrę na emulatorze miałem problemy, żeby dojść do trzeciej rundki na trzech życiach. Ponowne przejście gierki zajęło mi znacznie więcej czasu niż przewidywałem.

Lubię takie gierki z duszą jak np Mortal Kombat 4, Settlers 2 czy WarCraft 2.

[Abadon]

Settlersów i Warcrafta 2 też miło wspominam. A na grach pegazusowych się wręcz wychowałem. Każda gra przypomina jakieś scenki z dzieciństwa, z przeszłości. Co ciekawe, gry które mnie zachwyciły charakteryzują się tym w mojej pamięci że doskonale pamiętam dzień w którym je kupiłem/dostałem. To bardzo miłe uczucie, do którego się z chęcią powraca.

[Mrocza]

Ja swojego pierwszego pegazusa dostałem od mikołaja! A to było tak:
Tatuś mój powiedział mi, że ktoś pukał do drzwi więc poszedłem otworzyć jak gdyby nigdy nic. A tam za progiem leżało pudełko z bardzo ciekawą zawartością.
Wtedy to się zaczęło. Chodziło się na rynek, tak na co drugim straganie były "dyskietki" z różnymi grami (udało mi się znaleźć w internecie jednego kartridża którego wtedy miałem). Do zestawu były jeszcze akcesoria, różne pistolety i klawiatury...

[Raptor]

Też się wychowałem na PEGAZUS'ie! Super Mario, TANK, Bomberman i masa innych gier wciąż potrafi mnie wciągnąć na emulatorze. A to dzieciństwo, gdy dobijało się 156 lvl w "CZOŁGACH" - bezcenne!

[Abadon]

I ta muzyczka. Poezja. Niczym muzyka Johna Williamsa.

Kto grał w "złotą czwórkę"? Przyznać się!

[Mrocza]

Tych leveli było chyba 56 a później się powtarzały. Ale mimo to grało się dalej...

Sporo czasu spędzało się też w edytorze...

[Abadon]

Gra w multi też budziła wiele emocji. Bardzo fajna integracja.

[Raptor]

Ja nie lubiłem jakoś edytora. Patetyczna rozwałka trzymała górę. Muzyczka -istotnie- wpada w ucho, jednak mało jej było...

[Abadon]

Kartridże i pegazusy często się widzi na bazarach i rynkach.

[Raptor]

Jeszcze wciąż? Ale wątpię, by w takich ilościach, jak za mego młodu... Pamiętam, jak kiedyś, nie mając PEGAZA, włożyłem kardridż do slotu ISA w starej płycie głównej. Uuu!